Er is iets merkwaardig menselijks aan wachten. We doen het voortdurend — op de bus, op beter nieuws, op een e-mail, op het weekend, op een ander leven misschien.
Toch is wachten een van de meest oncomfortabele houdingen die een mens kan aannemen. Het is een vorm van stilstaand verlangen: een spanning tussen wat is en wat nog niet is. Wie wacht, bevindt zich in een niemandsland tussen heden en toekomst.
Ik heb besloten niet meer te wachten. Niet langer af te tellen tot iets zich aandient. Wachten bleek namelijk zelden een vruchtbare bezigheid.
,,,Het veronderstelt dat het leven pas werkelijk begint later — als iets of iemand arriveert. Maar het heden, dat stille onopgemerkte nu, glipt dan ongemerkt voorbij."
Daarom laat ik de tijd liever voorbijgaan. Niet als een daad van onverschilligheid, maar als een oefening in aanvaarding.
,,,,Het verschil tussen wachten en de tijd laten voorbijgaan is subtiel maar wezenlijk."
Wachten is een vorm van verzet; het legt een schaduw over het moment. Je kijkt vooruit en zegt onbewust: dit nu is nog niet genoeg.
De tijd laten voorbijgaan daarentegen, is een vorm van overgave. Het is het besef dat dit moment, hoe gewoon ook, het enige werkelijk tastbare is dat we ooit zullen hebben.
In zekere zin is dit een "oefening in aanwezigheid" — wat men in de oosterse filosofie ‘leven in het nu’ zou noemen. Wanneer we ophouden te verlangen naar wat nog niet is, ontstaat er ruimte voor het heden om zich te ontvouwen.
We merken plots dingen op die we anders achteloos voorbij zouden lopen: het ritme van onze ademhaling, het zachte ruisen van de wind, de manier waarop het licht een muur raakt.
,,,De tijd verliest zijn dreigende greep en wordt een stille metgezel.''''
Er is iets wonderlijks aan dit besef.
Terwijl we onze aandacht verleggen van de toekomst naar het heden, lijkt de tijd sneller te gaan. Minuten vervliegen ongemerkt wanneer we leven in plaats van wachten.
Misschien is dat wat men bedoelt met de uitdrukking de tijd vliegt als je plezier hebt — niet omdat er objectief minder tijd is, maar omdat we ons verzet hebben opgegeven.
Het is mogelijk dat dit de ware betekenis van leven is: niet het najagen van een toekomstige vervulling, maar het durven ervaren van de onvolmaakte volheid van het nu.
Dus wanneer ik mezelf in een bushokje bevind, probeer ik niet langer te wachten op de bus. Ik laat de tijd voorbijgaan.
Ik luister naar de omgevingsgeluiden, voel de lucht tegen mijn huid, observeer de beweging van mensen die langslopen. Er is niets spectaculairs aan, en toch is het alles.
De paradox is eenvoudig maar diepzinnig: "hoe minder we wachten op de toekomst, hoe meer het leven zich aan ons openbaart."
De kunst is niet om de tijd te vullen, maar om haar te beleven — seconde per seconde, adem na adem.
Want het leven is geen wachtruimte. Het is het wachten zelf, dat, wanneer we goed kijken, allang begonnen is.
Mensen die honderd jaar en meer geworden zijn, hebben daar waarschijnlijk ook niet op gewacht. Ze lieten gedurende honderd jaar of meer gewoon de tijd voorbij gaan.
Reactie plaatsen
Reacties